Nordkapp, 71˚ 10’21” De Noorse naam en de coördinaten van de Noordkaap

Woensdag 5 juni, Skoganvarre, hoog in Noorwegen, het is half acht ’s ochtends en ik loop in mijn T-shirt buiten in een aangenaam zonnetje. Ja echt waar, dit is niet een uit mijn duim gezogen verhaal of wensdroom. Nee hoor, vandaag belooft een mooie dag te worden. Eindelijk, het mag wel weer na al die nattigheid.

Vandaag zijn we weer op tijd op pad, maar dat heeft er vooral ook mee te maken dat we de weersverwachtingen voor de Noordkaap in de gaten hebben gehouden. In de ochtend nog helemaal dicht bewolkt en in het eerste deel van de middag is er kans op wat opklaringen. Daardoor zou het zonnetje toch voor een mooier gezicht op deze plek kunnen krijgen. Deze plek die op mij een heel aparte aantrekkingskracht heeft. Al heel lang heb ik als wens aangegeven om een keer een reis naar de Noordkaap te maken. Zo’n bestemming waar ik eens mijn leven wil zijn geweest. Net zoals ik een aantal jaren gelezen op het meest Zuidwestelijke puntje van het Europese vasteland heb gestaan met onze Esmée, op Cabo Sao Vicente in Portugal. Magisch gevoel toen. En ook nu doet het me weer iets.

De rit er naar toe is heel apart. Aan de ene kant is het heel aantrekkelijk, aan de andere kant is het oersaai. Aantrekkelijk vanwege het doel, maar ook vanwege het landschap. Het varieert van kaal tot zeer kaal, van besneeuwd tot hier en daar een plukje groen. Groepen Rendieren worden nu al normaal, terwijl we het eerste exemplaar een aantal dagen geleden nog heel speciaal vonden… Maar het landschap iets moois en saais tegelijk. Het is ruig, het oogt desolaat en al zou iemand ons een ton per jaar per persoon geven, dan nog willen we hier niet in dit afgelegen gebied wonen. Veel te ver weg van alles.

En dan nog iets; het is één enkele weg die vanaf het dorpje Olderfjord naar de Noordkaap voert. De E69 is een weg die op sommige stukken perfect onderhouden is, op andere stukken een lappendeken met heel diverse stoffen, designs en groottes. Wat een hobbeldebobbelhotseknotswiebelwiebelweg… Van glijden over een mooi stuk asfalt gaat het naar afglijden naar de berm, onvoorspelbare stukken waar het asfalt ineens ontbreekt en er een soort hard zand met grind erin is verwerkt. En als daar een voorganger doorheen rijdt op een dag dat het niet heeft geregend, dan vraag je je regelmatig af of je in plaats van richting Noordkaap niet in de Sahara rijdt. Wat een zandverstuivingen! Onze eens grotendeels witte camper begint toch echt oud te worden. Hij is namelijk behoorlijk grijs…

Maar wat me nog het meeste is opgevallen, is de enorme hoeveelheid campers die van en naar de Noordkaap rijdt. Soms is het opletten of je nog af en toe een gewone personenauto kan ontdekken tussen al die woonmobielen. Op een gegeven moment reden wij als elfde in een stoet van 12 campers achter elkaar. Er bestaat zo’n TV programma, waar ik absoluut niet aan zou willen deelnemen, maar waarvan ik het gevoel heb er nu wel midden in te zitten. ‘We zijn er bijna’ heet het. Dan gaan hele groepen kampeerders met hun campers en sleurhutten naar diverse bestemmingen, maar wel altijd met de hele groep op pad. Niets voor ons…

We stoppen onderweg langs de E69 een aantal keren om wat foto’s te maken, in de veronderstelling dat het lang genoeg mooi blijft om straks bij goed weer te genieten van onze eindbestemming. Maar als we de lucht in de gaten houden en zien hoe makkelijk de wolken die mooie blauwe stukken hemel wegdrukken, dan moeten we nu toch echt eerst wel door rijden. En als we dan bij de Noordkaap aankomen……, hoe zo toeristisch? Kassahokjes met bemanning er in. Wilt u een dagkaart voor 24 uur of wilt u een kaart voor 48 uur en dan krijgt u korting. De eerste kost 570 kronen (zeg maar zo’n 57 euro) en de tweede kost maar relatief weinig meer. Maar wat doen die mensen hier zo lang dan? Dat vragen wij ons af. En als we dan de parkeerplaats oprijden, zien we rijen en rijen campers staan, velen volledig klaar voor een langer verblijf. We vermoeden dat er velen zijn die hier komen om op tijd een mooi plekje te hebben met de neus van de camper richting zee gericht, om van daaruit de middernachtszon goed te kunnen zien. Ik heb daar ook prachtige plaatjes van gezien en ik moet zeggen, dat mag je spectaculair noemen. Maar weten die mensen ook hoe de weersverwachtingen er uit zien? Vanaf een uur of drie vanmiddag trekt het helemaal dicht. Aan het einde van de middag verwacht men dat het weer met bakken uit de lucht komt om vervolgens voorlopig geen droge periode en geen blauw stukje hemel meer te zullen zien voor de aankomende 5 dagen. Wat gaan ze dan vannacht doen als de middernachtzon ergens ver achter grauwe wolken verscholen blijft en het ‘alleen’ maar ‘niet donker’ wordt?

Nou, wij weten het wel. Wij kijken hier een aantal uren rond, maken een paar mooie plaatjes en rijden weer terug. Was het niet mooi dan? Jawel, het was prachtig om hier die enorme bol in het echt te zien staan op dat gigantische stuk rots. En met hele mooie verschillende luchten op de achtergrond en gewoonweg het feit om te kunnen zeggen dat ik hier ben geweest, dat doet iets met me. Het is goed zo. We kunnen weer door. En dat betekent in dit geval; we kunnen terug, want verder dan dit kunnen we niet. Tenzij we met de boot gaan en dan kunnen we nog 2093 kilometer verderop naar de Noordpool. Maar dat slaan we voor vandaag toch maar even over…

Op de weg terug over de E69 maken we nog wat plaatjes en zien we nog massa’s campers en zelfs enkele bussen vol toeristen richting Noordkaap gaan. Veel plezier mensen, maar wij zakken weer af.

Weer aangekomen bij Olderfjord na ongeveer 1,5 uur rijden, slaan we rechtsaf in de richting van Alta. We hebben even daarvoor opgezocht dat er in de buurt van Skadi een camping moet zijn en daar willen we overnachten. Even voor Skadi zie ik een bord staan die de richting naar de camping aangeeft, maar ook een tankstation. Ik gooi de tank eerst nog weer even vol en rij dan weer weg. Maar zie nergens meer een bord naar die camping staan! We rijden door en verwachten het bord te gaan zien, maar het komt niet. Ook de borden met Alta ontbreken, maar dat besef ik pas als ik ineens het bord zie staan met de tekst erop; ‘Villkommen in Hammerfest’. Huh? Enkele dagen geleden vroeg Marion me nog of we ook naar Hammerfest toe zouden gaan, maar ik gaf aan dat dat te ver om was. Sterker nog, we moeten dezelfde weg heen en terug… Ik heb gewoonweg ergens een afslag gemist, dat moet wel, kan niet anders. Dom, dom, dom. En dit gaat me niet weer gebeuren! Waarom dan geen navigatie gebruikt? De Garmin van Marion is verschillende keren geüpdate, maar nu in Scandinavië blijkt het apparaat ineens bijna niets te herkennen in noch Zweden, noch Finland, noch Noorwegen. Fijn zo’n ding. Via de telefoon lukt het vaak wel, maar nu moest ik ‘gewoon’ richting Alta blijven rijden en dan zou het goed komen. Niet dus!

Het was inmiddels half acht toen we in Hammerfest aankwamen en we hebben daar nu maar een camping opgezocht. En meteen ook aan de campingbaas gevraagd of er een tandarts in de buurt beschikbaar is c.q. zal zijn. Marion heeft wat problemen met een kies en zo willen we niet de nacht in. Maar naar nu blijkt kan er pas morgenochtend geïnformeerd worden naar de mogelijkheden voor een bezoek aan de bekkenbeul, maar de campingbaas heeft wel een tip voor een middeltje dat kan helpen tegen de pijn. 1 Paracetamol in combinatie met 1 Ibux. Ibux? Nooit van gehoord. Het blijkt hetzelfde als Ibuprofen te zijn. Dat neemt Marion normaal gesproken altijd mee op reis, maar deze keer niet. De goden verzoeken? Hoe dan ook. Het werkt tot nu toe. Duimen maar…

Weet je wat de reden was waarom Marion de vraag stelde of we naar Hammerfest zouden gaan? Op internet was ze iets aan het opzoeken en toen kwam er ineens een bericht voorbij over een witte Beluga walvis die in de haven van Hammerfest zou zwemmen. Het dier blijkt hier al ongeveer twee maanden te zijn, verzorgd te worden door twee mensen die hiervoor geleerd hebben en van de universiteit van Tromsø komen. Het verhaal doet de ronde dat het een dier is dat getraind is door de Russen om spioneren, omdat het een band met een digitaal apparaat om zijn nek had met Russische letters erop. Het zal…. Mogelijk kunnen morgen nog even een glimp van het dier opvangen als het genegen is om zich dicht genoeg bij de kant te tonen. We zien wel. Eerst en vooral de nacht goed doorkomen en duimen dat de klachten van Marion’s bekkie helemaal verdwijnen.