Dinsdag 25 juni; Life goes on, but not for everyone…

Allereerst, voor wie mijn verhaaltje van maandag gelezen heeft; de man over wie ik sprak heeft het niet gered. Hij is dood. En dat naar alle waarschijnlijkheid van gedrag ten gevolge van teveel drankgebruik. Ik gun hem zijn dood niet, maar vind het wel dom dat hij zover is gegaan. Jenny, degene die de camping voor een deel runt, vertelde me dit gisteravond nog. Ze is een beetje van slag, maar ze gaf ook aan dat Jens, de eigenaar van de camping en het hotel heel nadrukkelijk van slag is. Hij kan even niet goed functioneren, niet werken, is de weg kwijt. Zo zie je maar welke impact zo’n voorval kan hebben. En niet alleen op directe familie en vrienden die als nabestaanden verder moeten, maar ook op mensen die er zijdelings, maar toch direct bij betrokken raken. Zoals in dit geval een hotelmanager die zijn hotel ter beschikking stelt voor een familiefeest en dan met zo’n drama geconfronteerd wordt. Ook voor hem vind ik dit sneu.

Voor ons was bovenstaande best wel even gek. Ons leven gaat gewoon door, onze reis gaat door, onze vakantie gaat door en toch voel je mee met mensen. Mensen die we tot voor kort nog nooit hadden ontmoet, niet eens wisten van hun bestaan en waar je op een of andere manier toch in korte tijd een kleine band mee opbouwt. In de vier dagen die we op deze camping hebben gestaan, spraken we Jenny regelmatig even kort, Jens nog minder. Toch vreemd om zo weg te gaan. Vanmorgen hadden we haar nog even gedag willen zeggen voor we weg gingen, maar ze was alweer weg. Wij zijn wel gewoon verder gegaan.

Ons volgende doel was de ferry van Rødby naar Puttgarden. We zijn rond negen uur al bij de ferryhaven en kunnen nog mee met de boot van kwart over negen. Als je de boot zelf ziet geloof je bijna niet wat daar allemaal op kan aan voertuigen. Een hele lading auto’s, bussen, vrachtwagens. Ja, voor die tocht van drie kwartier betalen wij voor ons tweeën met de camper samen zo’n honderd euro voor een enkeltje. Dan kan je nagaan wat er per enkele reis aan omzet wordt gedraaid. Niet gering! Maar er is ook enorm veel personeel bij betrokken. Alleen al voor het laden van de voertuigen staat een aantal mannen met mobilofoons met elkaar in verbinding om rij voor rij de voertuigen op de juiste plaats op de boot te krijgen. Naar grootte, misschien ook wel naar gewicht, ik weet het niet, maar je moet wel kennis van zaken en een goed inschattingsvermogen hebben. Maar goed, ook wij mogen weer door die grote haaienbek rijden. Want zo zie ik die boeg die omhoog klapt om de voertuigen het schip op en af te laten rijden.

Aan boord hebben we onze laatste Deense kronen uitgegeven aan een bakkie koffie. Die kronen hebben we niet meer nodig, want als we weer aan land gaan in Puttgarden, zijn we in Duitsland. We steken dus niet alleen het water, maar tegelijk ook de landsgrens over. Om tien uur rijden we de ferry af en aangezien we door de manier van laden als een van de eerste auto’s van boord mogen, zijn we snel weer op weg. Maar ja, die koffie he? Die moet er ook weer uit, dus een goed uur later is er een plaspauze. En nog weer een goed uur later weer een. Dat hebben we maar meteen gecombineerd met een lunch. Lekker buiten op een bankje in de zon, bij 35 graden… Oef, die hadden we nog niet meegemaakt deze reis. En het is dus niet alleen in Nederland heel warm. Ook hier in Germania weten ze wat Hitze ist.

En als we rond half drie op camping Hunte Camp in Großenkneten aankomen, is het ook daar een lekker temperatuurtje. Maar wat hebben we weer een prachtig plekje. Heerlijk ruim, bomen die schaduw bieden, maar ook toelaten dat we in de zon kunnen zitten als we dat willen. En het kantoortje c.q. de receptie staat vlak naast ons. En normaal gesproken zou ik dat echt niet graag willen vanwege alle verwachte aanloop, aanmeldingen, drukte, et cetera. Maar hier? Haha, we moesten de eigenaresse een uur voor aankomst bellen, dan zorgt zij dat ze er ook is. En als ze er dan is vertelt ze ons kort wat zaken over de camping, loopt een rondje over de camping en een uurtje later is ze weer weg. Van een andere campinggast hoorde ik dat hier gisteren gasten zijn geweest die de eigenaresse getracht hadden te bereiken. Dat was niet gelukt. Ze zijn vanmorgen weer weggegaan zonder iemand van de camping zelf gezien te hebben. Tja, meevallertje voor die mensen, maar het zegt gelijk iets over de ‘drukte’ hier. Nu had ik deze camping op internet ook al opgezocht via een site campingskleinmaarfijn.nl en dat heeft tot resultaat geleid. Lekker hoor!

En dan dat kantoortje. Ik zou willen dat onze tuin groot genoeg was, maar dan zou ik dit kantoor wel als mijn eigen kantoor willen gebruiken. Het heeft iets moois, gezelligs, knus, maar ook degelijks. Ik vind dat het uitstraling heeft. Het enige wat ik nog mis is wat snoepjes op het dak en aan de muren. En dan twee kleine kinderen, die een oud mensje achter zich horen zeggen; ‘Knibbel knabbel knuistje, wie knabbelt daar aan mijn huisje….?’