Woensdag 26 juni 2019; Nog even (na)genieten…

Het internet hier op de camping en directe omgeving is op z’n zachtst gezegd belabberd. Op de meeste momenten is het er niet, soms is het er even en dan heel hakkelig. Een bestand uploaden is een uitdaging die ik ben aangegaan gisteren, maar ik heb verloren. De blog bijhouden lukt dus wel op schrift, maar het per dag completeren op het internet, met foto’s en al, dat lukt nu even niet. Dat zal dus moeten wachten tot we weer thuis zijn. En dat is al snel, want morgen zullen we in de loop van de middag thuiskomen.

Hier op de camping kunnen we verse Duitse broodjes bestellen voor het ontbijt. Dat hebben we gedaan en het is heerlijk. En zeker om ze dan ook nog eens lekker in de zon zittend op te kunnen eten. Al in je blote barst en met een temperatuur van rond de 23 graden om half negen

’s ochtends. Da’s genieten. Maar als je dan weet hoe de afgelopen nacht was… Voor het eerst deze vakantie geen dekbed over, zelfs geen dekbedhoes over, in eerste instantie helemaal niets over. Zo warm was het in ons mobiele huis. Alles wat open kon heeft ’s avonds steeds open gestaan, maar het was gisteravond om tien uur nog 31 graden. Het ‘koelde af’ tot 23 graden, maar volgens mij is dat pas gebeurd toen we al weer opgestaan waren. Het was echt bloedjeheet.

We zijn na het ontbijt naar de Westrittumer Badesee gereden. Ongeveer anderhalve kilometer verderop is dat en makkelijk te lopen. Maar als het weer zo warm is en je hebt een camper met een koelkast bij je, dan rij je die toch tot bijna in de Badesee? Koffie zetten? Even naar de camper en het daarna opdrinken op het strand. Lunchen? Haal het uit de camper en eet het op het strand. Koel drinken? Idem dito! Het was maar goed dat we er al om kwart voor tien waren. Het was er toen nog heel rustig en parkeren was easy. Maar toen we ’s middags rond een uur of twee weggingen, was het op de strandjes veel drukker en parkeren was een probleem geworden. En nog even over het publiek; jong en oud, druk en rustig, vooral Duits, maar ook andere nationaliteiten, gekleed en naakt… Tja, ik ben niet preuts en mag best graag om me heen kijken als er mooi vrouwelijk schoon rond loopt. Maar vaak heb ik toch liever dat ze iets aan hebben. Iets dat sommige lichaamsdelen in ieder geval verbergt. En bij een aantal mensen heb ik zelfs liever dat ze heel veel van hun lichaam verbergen. Want er zijn hier toch, sorry voor het woord, wandelende vleeshompen gesignaleerd…En wat als je even je ogen dicht hebt tijdens het zonnen, je opent je ogen weer en ineens zie je voor je een man in z’n blote tokes vlak voor je langs paraderen. Neuh…, hoeft voor mij niet. Maar ja, democratie he?

Op een gegeven moment komt er een stel, een man en een vrouw, een meter of vijf van ons af liggen. Zij is relatief klein van stuk, maar lijkt wel de broek aan te hebben. Hij is een boomlange kerel, ik schat hem zeker twee meter en ik denk niet dat hij onder de 100 kilo uitkomt. Niet dik, maar door zijn bouw toch stevig genoeg. Ze beginnen allebei een soort luchtbedje op te blazen, alleen zijn slechts de buitenste randen en het hoofdkussen met lucht gevuld en het gat er tussenin is een net. Daarmee is het de bedoeling om er op te gaan liggen en jezelf lekker op het water te laten dobberen. Bij haar gaat dat snel en vlotjes. Bij hem kost het wat meer moeite. Het opblazen gaat in een rap tempo, maar dan… Zij ligt al lang en breed te dobberen en stimuleert hem om toch vooral eens een beetje op te schieten. Hij gaat stapje voor stapje het water in en als hij het water op iets verder dan kniehoogte heeft, stopt hij. Hij blijft staan, hij kijkt naar haar, zij kijkt naar hem en je ziet aan zijn houding dat hij het nog niet echt aantrekkelijk vindt om het water op te gaan op zo’n gammel luchtdingetje. Zij heeft haar woordje echter wel klaar; ‘Nah schieß doch mal auf Du! Zuerst die Eier und der Brust und danach weiter ins wasser!’ Wij schieten in de lach. Eerst zijn klokkenspel en zijn borst onder water en dan huppakee, verder het water in. Hij volgt de orders van Fraulein keurig op en even later zien we hem een poging doen om op het bedje te komen. Borst? Gaat goed! Hoofd? Gaat goed! Benen? Benen? Waar zijn mijn benen? Die liggen ergens onder water, terwijl de achterkant van het luchtgevulde bedje als een enorme erectie tussen zijn benen omhoog schiet. Hij ligt op zijn borst en toch…. Uiteindelijk is het wel goed gekomen hoor, maar we hebben wel even flink gelachen om deze slapstick.

Maar het badderen was best even lekker. En terwijl we daar op het strandje in de warme zon zaten, gaf ik Marion aan dat ik het ook helemaal niet erg vond om morgen weer naar huis te gaan. Eigenlijk was het voor mij wel een beetje klaar. Marion voelde, zoals zo vaak, haarfijn aan waar dat mee te maken kon hebben. De reis die bedacht was, was gemaakt, hier en daar met een uitstapje of wijziging. Maar de laatste dagen viel er weinig meer uit te zoeken, want wat we verder gingen doen was bekend. Geen nieuwe reisdoelen, geen routes, geen mogelijke stopplaatsen onderweg, geen optionele campings, et cetera. En mijn drie meegenomen David Baldacci boeken had ik ook al uit. Internet is hier slecht, dus allerlei zaken uitzoeken en vastleggen in mijn blog, dat kon hier ook niet. Het was dus gewoonweg een kwestie van relaxen. Maar op een of andere manier is dit voor mij niet helemaal meer de fijnste manier van relaxen. Een tijdje zonnen, afgewisseld met lezen, zwemmen, wat eten en drinken, da’s leuk. Maar de afwisseling ontbrak hier voor mij teveel. En de mogelijkheid om er hier ter plekke op het strand en op de camping verandering in aan te brengen ook. Tja, dan begint meneertje Hulzebos zich een beetje te vervelen. Gelukkig heb ik een echtgenote die enorm meedenkt en heel flexibel is. Ze stelt voor om naar de camping te rijden, te douchen en dan met de camper nog een stukje van de omgeving te verkennen. Deal!

Zo gezegd, zo gedaan en na het douchen drinken we nog even een bakkie koffie en we rijden daarna een stukje door de omgeving. Ik kies voor de richting van de stad Oldenburg en dan zien we wel wat we onderweg tegenkomen. Maar wat we tegenkomen en waar we doorheen komen is eigenlijk een omgeving die we ook in Twente en de Achterhoek of Drenthe wel tegen gekomen zijn. Helemaal niets mis mee, want dat zijn mooie streken en zeker met het mooie weer dat we ook vandaag weer hebben. Maar niet direct een reden om ergens voor te stoppen.

We komen uiteindelijk in Oldenburg aan en besluiten nog kort het centrum te verkennen en ook een hapje te eten daar. Onze laatste avond tijdens deze reis in de camper en dus kiezen we ervoor om het laatste avondmaal buiten de deur te doen. We komen bij het restaurant ‘Hans im Glueck’. Gevestigd in een heel mooi oud gebouw, maar we gaan op het terras zitten. Het is een restaurant dat vooral hamburgermenu’s verkoopt, maar allerlei soorten. Ze hebben daar een speciale formule voor hun ‘abendmahl’. Je kiest een burger naar eigen smaak en er staan er denk ik wel twintig verschillende op het menu. Je betaalt de prijs van die hamburger, met daarbij €8,80 voor het broodje (keuze uit drie), frietjes of iets anders van dat soort, met tenslotte nog een cocktail naar keuze erbij. En daar hebben ze er ook ‘tig’ van. Met andere woorden, met z’n tweeën zijn we voor ongeveer 35 euro kant en klaar. Misschien best veel voor een paar hamburgers met wat frietjes en wat te drinken erbij. Maar als ik dit vergelijk met de smaak en kwaliteit van die dingen bij die grote gele M keten…. Nou, deze wint heel erg dik! En die cocktail? Nou, dat leek wel een emmer, zo’n groot glas was het! En we hebben er vooral heel erg van genoten.

Wat nog wel heel apart was; ik liep naar binnen om het toilet te bezoeken en bij binnenkomst van het restaurant was ik helemaal verbaasd over de inrichting. Leuk, gezellig, origineel, uitnodigend en heel informeel. Ik benoemde dit naar een van de personeelsleden en die bedankte me voor het compliment. Hij gaf ook aan dat er 65 gelijksoortige ‘Hans im Glueck’ restaurants in heel Duistsland zijn, met dezelfde inrichting. Het is dus een keten. Voor wie het net als wij nog niet kent, aanrader! En ook nog; hier hadden ze heel vrolijk personeel. Attent ook. Eentje danste zelfs terwijl ze met een vol dienblad terug naar binnen kwam.

Na het eten lopen we nog even door de stad, scoort Marion nog snel even een paar schoenen en we rijden terug naar de camping. Daar zijn we rond kwart voor acht en het eerste dat opvalt; wat een afkoeling is er aan de gang! Vanavond kon het best weer eens tijd zijn voor een dekbed! Lekker gevoel wel hoor. Ik vind het wel lekker als het ’s nachts lekker koel is en overdag aangenaam warm. Maar ja, dat hebben we niet voor het uitkiezen. En gelukkig maar, want dan zou daarover weer strijd zijn in de wereld.

Dat weer is trouwens toch wel een dingetje tijdens onze reis geweest. Bovenin Europa bij de Noordkaap en in Noord Noorwegen hebben we met onze winterjassen aangelopen. En onze regenjacks en paraplu’s zijn regelmatig gebruikte voorwerpen geweest. Zoveel zelfs dat we vanwege die regen onze route hebben omgegooid hebben en daardoor eerder uit Noorwegen zijn vertrokken. Hebben we dan in het hogere noorden alleen maar slecht weer gehad? Nee hoor, helemaal niet en gelukkig niet. We hebben prachtige dagen gehad en vaak ook op hele goede momenten. Neem nou die Trollstigen, neem nou die klim in Åndalsnes, neem nou die Geirangerfjord, daar hadden we toch schitterende omstandigheden? En in Stockholm, in Trondheim en op de Noordkaap zelf, daar heeft de zon ons toch ook geholpen om het mooier te maken? Zeker weten! Alleen het vreemde is dat we dan een reis achter de rug hebben met al die verschillende omstandigheden en die reis eindigt dan zo ongeveer in je zwembroek op het strand en met hele hoge temperaturen. En dat voelt zo raar. Het past gevoelsmatig niet bij een reis die we zijn gestart en dachten te eindigen in een regio waar het over het algemeen een stuk kouder is. We hadden zwembroek en bikini wel ingepakt, maar meer het idee van ‘ach, je weet nooit’. Nou, dat klopt! We hebben zelfs extra zonnebrandcrème moeten aanschaffen. Het is een rare wereld. Maar wel een hele mooie!