Toeval bestaat niet!

Toeval bestaat niet! Wij geloven er in ieder geval niet in. Alles zal een reden hebben en in sommige gevallen kom je er pas later achter, wat de reden voor een bepaalde keuze, bepaalde stap of bepaalde ervaring in je leven is.

Neem nou gisteren. We, nee beter gezegd ik, kies de verkeerde weg en we belanden in Hammerfest. Achteraf blijkt dat het helemaal geen verkeerde keuze is geweest. Want we hebben gisteravond nog een prachtige avond gehad, waarbij de zon langzaam zakte, maar nooit onderging. En daar hebben we ontzettend van kunnen genieten. Hoewel het wel heel erg vreemd is en blijft voor ons om mee te maken dat je om half twaalf ’s avonds naar buiten stapt en het net klaarlichte dag lijkt. Het wordt gewoon niet donker. Nauwelijks donkerder! Heel vreemde gewaarwording…

O ja, was nu die prachtige avond het enige? Nee hoor, want ook het advies van de campingbaas aan Marion werkte. De pijnklachten zijn niet over en niet weg, maar met de Paracetamol – Ibux cocktail redt ze het elke keer een uur of 4 a 5. Daarna nemen de klachten weer toe en na 6 uur wordt de volgende cocktail gesoupeerd. Is dat dan afdoende? Weten we nog niet, maar voor Marion is het nu nog niet voldoende aanleiding om hier een tandarts op te gaan zoeken. Oké lady, jij weet wat je voelt en geeft het maar aan als het anders moet gaan.

En nog een reden waarom we niet geheel toevallig in Hammerfest zijn gekomen. Vanmorgen zijn we eerst vanaf de camping naar de haven gereden. Een van de eerste dingen die we daar zien; een binnenvarende onderzeeër! Nou, dat zie ik niet elke dag, dus daar heb ik wel wat plaatjes van geschoten!

En met enig zoeken en geduld, komt daar ineens tevoorschijn….. Hvaldimir, de witte Beluga walvis. Vrolijk, onderzoekend, nieuwsgierig, vrij, spelend, hoe je hem ook wil noemen, het is voor ons een mooi gezicht om hier een stukje Noors wildlife te zien. Ik had tot nu toe een Beluga alleen in gevangenschap gezien in het Vancouver Aquarium, maar geef mij maar deze versie. Ruimte genoeg, niemand die voor het dier bepaalt wat het wanneer en hoe moet doen. Vrijheid, blijheid!

Na een kop koffie in de camper, pakken we de route weer op. We rijden het stuk terug naar Skaidi en ik zie daar wat er gisteren anders had gemoeten als we richting Alta hadden willen rijden. Direct na de tankstop linksaf en we zijn rechtdoor gereden. Toen niet de juiste keuze, achteraf gezien dus een prima keuze. Nu rijden we dus wel richting Alta en dat is prima zo.

We rijden door een enorm afwisselend landschap. De ene keer prachtige fjorden, de andere keer bergen die deels besneeuwd zijn en deels de donkere grond of rotsen eronder laten zien. Maar we zien ook prachtige wilde bergstromen, rivieren waar je goed zou kunnen raften, hele mooie meren en inhammen van zee waar we echt van kunnen genieten. En watervallen, heel veel watervallen. En dat is voor mij persoonlijk iets waar ik enorm van kan genieten. Ik kan er heel lang naar kijken en soms wordt het dan meer een soort voor me uit staren in het water, terwijl ik eigenlijk niets zie van wat er voor me gebeurt. Maar in gedachten zie ik dan des temeer. En dat voelt goed.

Maar om nog even op onze route terug te komen; Wat hebben we goed gekozen door via Noorwegen terug te rijden en niet via Finland en/of Zweden… Noorwegen biedt voor ons veel meer de natuur waar wij van houden. Genieten in optima forma!

Het is tegen vier uur vanmiddag en ik zeg tegen Marion dat ik eigenlijk binnen ongeveer een uurtje op een camping wil zijn. Even in de boeken, op de kaart en op internet kijken en dan vind ik een camping die ons wel wat lijkt. Maar een half uur later staan we daar al en we besluiten dat we nog voldoende zin en energie hebben om nog even door te rijden en verder te genieten. We hebben wel geleerd dat we van mooie weersomstandigheden meteen moeten profiteren. Dus dat doen we en we rijden nog even door. Op een gegeven moment rijden we langs de Kåfjord en ik kijk even naar het water en meen een rugvin te zien. Ik zeg het tegen Marion en we kijken nog eens goed en ja hoor, om en om steken er een stuk of zes rugvinnen van Spinnerdolfijnen boven water uit. We stoppen, maken foto’s, kijken met de verrekijker, rijden een stukje door, herhalen het stukje en zo nog twee keer. Tot we ze niet meer goed kunnen spotten. Hoezo, toeval bestaat niet? Als we echt op die ene camping waren gestopt, hadden we die Dolfijnen niet meer gezien. Prachtig dat we dit toch ook weer met eigen ogen hebben kunnen aanschouwen. Zo blijft de natuur geweldig!

We staan nu op een camping in de ‘wereldstad’ Birtavirre. De naam is langer dan het dorp, maar de camping is voor ons prima. Prachtig tussen de bergen waar nog best veel sneeuw op ligt en waar de watervallen voor een soort huilende muren zorgen. Nou, wij huilen hier niet om hoor! Wij genieten ervan! En als we dan toch een traantje moeten laten, dan is het omdat we er zo blij van worden…