Marion op donderdag 13 juni; “Ik ga nooit meer naar Noorwegen toe!” Maar later…..

Gisteravond zaten we nog even te kaarten en na te genieten van een mooie dag. Terwijl ik rond 23.00 uur nog een blik naar buiten werp, valt me op hoe mooi de avondlucht rood, roze en oranje aan het kleuren is. Marion en ik gaan meteen naar buiten en schieten nog wat plaatjes. De een wat mooier dan de andere, maar ach, we kiezen wel welke we willen houden. Maar is er niet zo’n gezegde ‘avondrood brengt water in de sloot’?

Tja, dat hebben we geweten. Het ging steeds harder waaien en op een gegeven moment begon het ook te regenen, nog harder te regenen en van droog weer lijkt er afgelopen vannacht geen sprake te zijn geweest. Nou ja, alles wat ’s nachts valt, valt overdag niet. Toch? Maar dan….

Vanmorgen toen we wakker werden, toen we naar de douche liepen, toen we zaten te ontbijten, toen we nog even wat zaten na te lezen, toen we…., toen we…. Het bleef maar regenen. En rond een uur of negen zei Marion; “Ik ga nooit meer naar Noorwegen toe!” Ze had zo schoon genoeg van alle regen! Maar de verwachtingen op internet waren dat er in de loop van de ochtend drogere perioden zouden komen en het daarna zelfs zonnig zou worden. Nou, laten we dat dan maar hopen…

Tegen tien uur rijden we van de camping af. We moeten een klein stukje dezelfde weg terug rijden als we gisteren zijn gekomen, maar daarna kunnen we via een andere weg naar Åndalsnes. En die rit verloopt relatief vlot. We zijn rond kwart over elf in het stadje, lopen naar een visitorcenter en informeren daar naar wat zaken. We krijgen ook te horen dat er op een plein vlakbij een koffiebranderij zit. En aangezien de cafeïne de Hulzebossen vandaag toch nog niet bereikt had, zijn we daar maar naartoe gegaan om een lekker bakkie leut te halen. En dan is daar ook zo’n vitrine en daar kijkt ons toch een lekkere taart aan! We hebben een heerlijk stuk genomen. Ach, moet af en toe een keer kunnen toch? En in de wetenschap dat ons daarna toch nog een wandelingetje te wachten staat…

Dat ‘wandelingetje’ is een niet al te lange tocht. Slechts twee kilometer heen en twee kilometer terug. Maar die twee kilometer gaan wel erg steil omhoog en omlaag. Je stijgt over die twee kilometer 500 meter. Even snel gerekend is dat dus een gemiddeld stijgingspercentage 25 procent! Er zitten stukken bij met traanplaat, stukken met grote betonnen traptreden, een klein stukje met een gewone trap van metaal, maar ook puur natuur pad, waar je tussen de boomwortels je weg moet zien te vinden. Hier en daar staat een stukje metalen reling, maar er zijn ook stukken bij waarbij je je aan een ketting naar boven trekt of er aan vast houdt voor wat steun. Als je in een gemiddeld tempo doorloopt, kan je in ongeveer een uur naar boven. Wij hebben er iets langer over gedaan, ongeveer vijf kwartier. We hebben af en toe even rust genomen om water te drinken en/of van het uitzicht te genieten. De temperatuur liep op naar rond de 20 graden en dat was heerlijk. Gewoon in korte broek en T-shirt naar boven. Maar zweten!!!

Bovengenoemde wandeling heet de Romsdaltreppe med Rampestreken. Nou, wat een streken levert deze treppe. Van een echte ramp wil ik niet spreken, maar met onze supershape (echt niet) kostte het best wat moeite. En toch viel het achteraf ook wel weer mee. Het was pittig, maar te doen, zal ik maar zeggen. Maar die moeite was het zo enorm waard! Het uitzicht was fenomenaal. We kijken over de fjorden en de bergen en dalen en over een stuk Åndalsnes uit. Wat het echt bijna betoverend mooi maakte was het weer. De blauwe lucht en echt wel wat bewolking, maar met de zonnige omstandigheden erbij? Super mooi! Vanzelfsprekend zijn er foto’s gemaakt. En we waren voorbereid. Water en brood (met kaas) bij ons en we hebben daar boven heerlijk zitten lunchen ‘with a view’. Naar beneden was makkelijker, maar we moesten toch wel voorzichtig en alert blijven. Je voet verkeerd neer zetten kan betekenen dat je veel sneller naar beneden gaat dan je eigenlijk wil en zeker ook niet op een goede manier….

Dan…, we rijden verder en gaan richting de Trollstigen. En als we dachten dat we het mooie van vandaag al hadden gehad, nou dan vergisten we ons stevig. Thuis had ik op internet en in boeken al wel informatie over deze bergweg gelezen, maar de werkelijkheid……??? Het juiste woord voor dit schouwspel kan ik niet echt vinden, maar het is mooi, het is imponerend, het is groots, het is geweldig en gewelddadig, het is overdonderend en donderend, het is schitterend, het is…, het is…, het is bijna magisch te noemen.

De gigantische watervallen zien we al van verre. Maar als we meter voor meter dichterbij komen, zien we pas hoe imposant ze zijn. Vooral de rechter. We kunnen niet ophouden met foto’s maken, herinneringen maken, ervaringen opdoen, beleven…. De weg loopt via elf haarspeldbochten naar boven. Op een gegeven moment zelfs door het stuivende water van die rechterwaterval heen. De waterval dondert van bovenaf onder een brug door en aan de andere kant dondert hij gewoon verder. Bij het uitzichtpunt helemaal boven zien we zelfs de regenboog in het stuivende water verschijnen. Nou, wij hoeven geen pot goud onderaan de regenboog. Nee, wij vinden deze dag van goud. Wat een gigantisch mooie dag is dit.

We rijden over de pas en zien aan de andere kant een geheel andere wereld. Veel sneeuw, nog steeds veel watervallen, maar nauwelijks begroeiing, veel kale vlakten. We zijn nog even gestopt bij een van die sneeuwvlakten en bij een enorme dikke sneeuwlaag langs de weg. Toch wel vreemd om zo vanuit de zon, in je korte broek en shirt ineens op de sneeuw te staan.

We rijden nog een klein stukje verder en komen dan een camping tegen. De Gudbrandsjuvet camping in Valldal. Klein maar fijn, aan een wild stromende rivier. We rijden de camping tegen zeven uur op en zijn dan de enige gasten. No problem hoor! Nog wat later zijn er nog wat gasten. Twee Letten in een klein tentje en drie motorrijders die hier hutjes hebben gehuurd. Maar de rust is er. Heerlijk!

En Marion? Die zegt nu niet meer dat ze nooit meer naar Noorwegen wil. Na vandaag? Echt niet!