Een mooi dagje, maar anders dan gepland…

Vanmorgen werden we pas om half negen wakker. Ik kan me nauwelijks herinneren dat me dat thuis is gebeurd, laat staan tijdens een vakantie. Dat is niet eens uitslapen te noemen voor mij, nee dat noem ik dan eerder zonde van de tijd. Aan de andere kant, na zo’n prachtige dag als die van gisteren…. Nee, we hadden ons toch al voorgenomen vandaag rustig op te starten en dan wel te zien hoe laat we gingen rijden. Dat werd uiteindelijk pas tegen half elf. Nou en?

Eerste gingen we naar de stad Molde. Daarover wordt geschreven dat het de bijnaam Rozenstad heeft. Het ligt voor Noorse en noordelijke begrippen gunstig qua klimaat en daardoor groeien en bloeien de rozen hier goed. Dat schrijft men…. Ik kan je wel vertellen dat we de hoofdwegen van de stad hebben bereden, een stukje kriskras door het centrum zijn gereden, maar vrijwel nergens kwamen we rozen tegen. Ja goed, bij een huis stond een grote rozenstruik met een enkele verdwaalde bloem er in en bij een bloemenzaak zagen we bosje rozen staan. En verder heb ik in de supermarkt waar we even later boodschappen gingen doen ook een man met flink wat roos gezien. Maar dat zal de informatieverstrekker wel niet hebben bedoeld. Daar wordt geen kunstmest voor gebruikt, maar een beetje Head and Shoulders is dan wellicht beter voor hem. Is Molde dan verder geen bloeiende stad? Qua bloemen zeker wel. Rododendrons en Hortensia’s zien we genoeg en in volle bloei in hele grote struiken. Prachtig gezicht. En of het verder ook een bloeiende stad is qua economie en dergelijke? Geen idee en we hebben ons er verder ook niet in verdiept.

Oh ja, we hebben dus zoals gezegd nog even wat boodschappen gedaan en dan komen we voor ons hele vreemde maar leuke namen tegen. Wat denk je van drop met de namen Salte Skumsmil en Salte Blekkspruter? Dat klinkt toch…..?

Vanuit Molde rijden we via weg nummer 64 richting de ferry van Sølsneset naar Ålarnes. Maar er kwam iets tussen…Namelijk mijn cafeïne behoefte en de volle blaas van Marion. Dus onderweg de camper aan de kant en blaas leeg en blaas vol maken. Maar op de plek waar we stopten waren in de bermen prachtige Lupinen in volle bloei te zien. Daar moesten we natuurlijk even foto’s van schieten. Het riep namelijk ook veel mooie herinneringen op aan onze prachtige reis naar Nieuw Zeeland. Daar zagen we ze ook en dat was ook volop genieten. En behalve die Lupinen stond er ook nog een mooie boom in volle bloei. En dan kan je er op wachten. Dan volgt er zo’n typisch ‘Stientje moment’. Voor degenen die het niet weten, Marions moeder heet Christien, maar ik noemde haar altijd Stientje. Zij kon zich ook vol overgave op een bloeiende plant, struik of bloem storten en dan genieten van de geur. Dat kan mijn vrouw ook en vandaar de benaming. Dan zie ik dat dergelijke situaties weer die enorme overeenkomst tussen haar en mijn schoonmoeder tonen. En trouwens, waar velen over hun schoonmoeder praten of ze haar liever kwijt dan rijk zijn, ik zou willen dat ze er nog was. Wat een prachtmens en op en top voorbeeld voor mij. Positief, het glas was nooit half leeg, maar altijd halfvol. En ik weet niet of zij voor haar dood ooit had gehoord van omdenken, maar ik weet zeker dat ook zij nu zou kunnen zeggen dat ze wil weten waar de kraan is. En dan maakt het niet uit of een glas half leeg of half vol is. Ken je mogelijkheden en benut ze. Mooi mensje, dat was ze.

Maar goed, terug naar onze rit van vandaag. Tijdens de koffie zit ik nog eens wat informatie door te lezen en op de kaart te kijken en zie ineens dat er op niet al te grote afstand de Mardalsfossen zijn. Zoals in een eerder verhaal al aangegeven, ‘fossen’ zijn hier watervallen. En we besluiten in een split second om vandaag niet met de pont over te gaan, maar vlak voor de pont weer westwaarts te rijden. Kleine weggetjes, mooie uitzichten, schitterende bergen die met de bergwanden tot in het water reiken, besneeuwde toppen, reflecterende zon op het water en heel weinig verkeer. Dit gaat niet richting rust krijgen, dit gaat eerder richting ‘zen’. Hoe lekker?

We rijden langs de Langfjorden en vanaf Eidsvåg langs de Eidsfjorden. Bij Eidsvåg hebben we een lunch gepakt. Er was een aanduiding voor de Eidsvåg Baseplass. Dat blijkt de plaatselijke zwemgelegenheid te zijn. Kleedruimtes erbij, picknicktafels, et cetera. Alleen, het is water van een fjord en in een fjord werken de getijden gewoon door. Als het vloed is, zal het er wel anders uitzien, maar nu was het eb. En dan zie je over een enorm stuk heel veel drab, drek, zeewier, hele grote keien en niets aantrekkelijks om er te gaan zwemmen. Nu was de temperatuur er ook nog niet echt naar vonden wij, maar toch. Wat maakt zwemmen hier nu aantrekkelijk? Tja, smaken verschillen…

Een stukje verder rijden we via een relatief kleine weg langs een meer. Het Eikedalsvatnet. Het is een langgerekt meer, maar ook hier weer met prachtige vergezichten en een schitterende omgeving. Deze weg moeten we hebben om naar de Mardalsfossen te komen, maar het is een bonus om het via deze weg te mogen doen. Niet dat het anders kan, maar toch… Onderweg zien we waarschuwingsborden voor schapen langs de weg. Ja hoor, dat soort borden kennen we wel, alleen waar we geen rekening mee hadden gehouden, is dat ze hier niet alleen langs de weg lopen, grazen of liggen. Maar ook op de weg. Grazen gaat dan een beetje moeilijk, maar lopen, liggen en poepen doen ze ook op de weg. Met groot gemak. We moeten dus uitkijken, maar de dames laten zich ook gewillig fotograferen.

En wat verder langs de weg nog opvalt; fietsen! Hoezo valt dat op dan? Fietsen zie je toch vrijwel overal? Ja, maar niet geschilderd in één opvallende kleur per fiets en dan op allerlei manieren in en aan de natuur verwerkt. In de berm, aan een boom, aan een rotswand, et cetera. Noorse kunst…

Tegen drie uur komen we bij de parkeerplaats van de Mardalsfossen. Het is ongeveer een half uur lopen naar het plateau vanwaar je de waterval goed kan zien. Het is een vrij goed begaanbaar pad, maar met af en toe venijnig stijgende stukjes er in. Dat zal morgen toch wel enige vorm van spierpijn gaan worden denk ik. Maar goed, die ingeschatte tijd klopt wel ongeveer. En naast de Mardalsfossen komt zijn buurman, de Outer Mardøyla enkele honderden meters verderop ook met donderend geraas zijn water lozen. En wat een machtig en prachtig natuurfenomeen vind ik dit weer. Hier krijg ik echt niet snel genoeg van. Als lezer van dit blog ben je alvast gewaarschuwd. Het zal vast niet de laatste waterval zijn die we hier bezoeken, zien, horen, voelen, ervaren en fotograferen. We mogen nog een kleine twee weken door Noorwegen toeren, dus….

Vandaag staan we op een kleine camping aan de noordelijke punt van het Eikedalsvatnet, Meringdalen camping. En het wordt misschien een beetje saai om te lezen, maar ook nu hebben we weer een prachtige plek met uitzicht op het water. We ‘enjoyen’ ons lekker verder. Morgen gaan we wel richting Åndalsnes en waarschijnlijk ook richting Trollstigen. Mooie vooruitzichten dus!