It’s a beautiful day, the sun is shining, I feel good, nothing’s gonna stop me now (Queen)

Ja echt, dit eerste couplet van dit geweldige nummer van de Engelse rockband Queen is vandaag volledig van toepassing. Het is een mooie dag, de zon schijnt, ik voel me goed en niets kan me vandaag stoppen. Te stoppen met genieten dan meer specifiek bedoeld.

Wat was er dan zo bijzonder vandaag? We staan op bij prachtig weer en we kunnen meteen in korte broek en T-shirt. Da’s pas de eerste keer deze vakantie en dat voelt heel lekker. Vervolgens rijden we naar Trondheim, lang geleden de hoofdstad van Noorwegen en toen nog Nidaros geheten. Het heeft nu zo’n 180.000 inwoners, maar daar merk je relatief weinig van. Het is niet echt een hele drukke stad. Het is wel de belangrijkste Noorse stad op het gebied van onderwijs, zo geeft de informatie aan. Maar voor ons het meest interessant is de Gamle Bybrua. De brug bij de oude stad. Daar waar je een prachtig zicht hebt op allerlei oude stadspanden. Voorheen in veel gevallen pakhuizen en bedrijfsgebouwen, nu worden ze voor allerlei doeleinden gebruikt. Nog steeds als pakhuis, maar ook als woning, als horeca gelegenheid, et cetera. Hoe dan ook, alle verschillende kleuren maken het een bont geheel en geven een mooi aanzicht.

Verder staat er bij de jachthaven ook een heel stel oude kranen. Een stukje nostalgie, want die kranen die gebruikten ze vroeger om schepen te laden en lossen. Als je dat vergelijkt met wat er tegenwoordig voor hypermodern spul gebruikt wordt…

We zijn verder door het nieuwere centrum gelopen en komen hier van alles tegen. Zo zien we verschillende bedelaars en ik kan me in een aantal gevallen toch niet aan de indruk onttrekken dat sommigen het bedelen niet echt nodig hebben. Waar ik dat op baseer? Vooral een stukje gevoel. Bij een vrouw kwam dat ook door een stukje indruk, gecombineerd met haar expressie, maar vooral mijn gevoel. Het beeld klopte niet helemaal voor mij. Maar als ze het wel nodig heeft is dat triest genoeg voor haar.

Dan nog wat; we kwamen bij een mooie oude kerk, de Vår Frue Kirke. We zijn normaal gesproken geen kerkgangers, maar wel vaker als we in een grote stad zijn, lopen we toch even binnen. We maken enkele foto’s van de buitenkant, van de binnenkant en uiteindelijk ook van een bordje met tekst dat onder een zwarte engel stond. Boodschap is dat iedereen er binnen kan lopen, ook als je niets hebt. En je kan gratis koffie krijgen. Mensen zaten er gewoon lekker te kletsen, koffie te drinken, anderen lagen op een kerkbank te slapen. Het was een soort ‘shelter’ voor mensen met weinig tot niets aan bezit, maar ook voor mensen die in sociale zin van alles lijken te missen. Doneren mag ‘in de zwarte engel’. Vonden we toch wel een mooi gebaar. En verder is het echt een gewone kerk. Marion heeft er zelfs een kaarsje aan gestoken.

Maar dan de volgende religieuze bestemming; De Nidaros kathedraal. Ziet er best mooi uit van buiten, dus wij dachten dat we die ook gewoon van de binnenkant konden gaan bekijken. Ja, dat kon ook wel, maar dan moest je wel eerst 200 kronen, ongeveer 20 euro per persoon aftikken. Belachelijk! Alsof het een commerciële zaak betreft. Ik ben niet tegen het sponsoren of doneren aan goede doelen of renovaties van dergelijke gebouwen, maar hier wordt gewoon een kassa neergezet en lijkt het alsof je een museum gaat bezoeken waar je entree voor moet betalen. Gevoelsmatig klopt het niet voor ons. En Marion verwoordde het heel mooi; ’Als er een God is die had gewild dat iedereen dit zou moeten kunnen zien, dat had hij het wel gratis laten zien’. Helaas is er geen hogere macht die dit besluit heeft genomen, maar zijn het mensen die dit doen. Voor ons voelt het alsof er misbruik van het geloof wordt gemaakt hier. Wat een ander er ook van vindt.

Na nog een klein stukje rondzwerven door de stad, besluiten we terug te lopen naar de camper. Op een gegeven moment lopen we langs het water aan de achterkant van een rij gebouwen. Ergens komt een heerlijke wafelgeur vandaan en spontaan krijgen we er trek in. We lopen twee hoeken om en kijken of er ergens een bakkerij of horeca gelegenheid zit waar ze die heerlijkheden vers bakken. Maar nee hoor, niets van dat alles. Jammer…. Bij de dierenspeciaalzaak, het modehuis en de sportzaak die in de bewuste panden gevestigd zijn, bakken ze geen wafels. Ja, misschien voor de medewerkers, maar verder niet. We weten dus niet waar de geur vandaan kwam en gaan dus onverrichterzake terug richting camper. Tegen één uur rijden we Trondheim uit. Het was goed om hier te zijn. En het zonnetje is nog steeds bij ons. It’s still a beautiful day. We still feel good.

We rijden nog een klein stukje E6 en gaan dan de E39 op. Eerstvolgende doel is de ferry van de plaats Halsa. Dat is een prachtige weg, maar niet bijzonder genoeg voor ons om tussentijds te stoppen. En als het wel bijzonder was, dan kon en/of mocht je er niet stoppen. Om drie uur rijden we de ferry op en 20 minuten later rijden we er bij Kanestraum weer af. Mooi eigenlijk dat dit kan, maar als je bedenkt dat je in Nederland bijvoorbeeld de A2 zou onderbreken door een ferry over de Maas te laten varen en zonder uitzondering alle verkeer daar gebruik van zou moeten maken, dan denk ik dat het fileprobleem in Nederland nog een heel klein beetje groter zal worden. Maar misschien dat mensen dan minder gaan jagen en pushen op de weg, omdat ze weten dat ze toch van de vaartijden van de ferry afhankelijk zijn. Zal wel nooit gaan gebeuren.

Zodra de ferry in Kanestraum verlaten is, gaan we een plekje zoeken om een kop koffie te drinken. Aan boord van de ferry kon dat niet in een soort restaurant, want dat was er gewoonweg niet. En het is verboden de gasfles aan boord open te zetten in de camper, dus zelf koffie maken mocht en kon daar niet. Maar als we dan een plekje hebben gevonden, dan is het voor ons ook meteen weer een schitterende plek. Letterlijk ook, want de zon schittert op het water dat vol  ligt met heel veel waterplanten die in de zon een mooie kleur rood hebben gekregen. De reflectie van allerlei natuur die zich boven het water laat zien, in het water is geweldig. Carpe carpe Diem!

Ons volgende doel; de Atlantische weg of zoals ze hem hier in Noorwegen noemen, Atlanterhavsveien. Dit deel van weg 64 tussen Kristiansund en Molde is slecht 8 kilometer lang, maar heeft een aantal mooie bruggen en als de zee het op haar heupen heeft, dan beukt het water met enorme kracht tegen de pilaren van die bruggen aan. Vooral de hoogste van die bruggen is prachtig met een enorme slinger er in, de Storseisundbrua. Google maar eens. Wij vinden hem prachtig. O ja, als je hier buiten loopt en het waait nog harder dan vandaag, dan mag je wel een anker meenemen om jezelf vast te leggen… Maar je krijgt er wel prachtige plaatjes voor terug.

Uiteindelijk besluiten we een camping op te gaan zoeken en tegen zevenen belanden we op de leuke kleine Bjølstad camping in Malmefjorden. Ook hier kijken we weer op het water uit.

En weet je… the sun is still shining, We still feel good, it’s still a beautiful day, but I’m gonna stop writing now…