Weinig kilometers, veel nattigheid en dan belanden op een prachtige plek!

Nog even iets over gisteren. Aangezien we pas laat in Andenes aankwamen, daardoor laat aten, nog over het strand gelopen hebben en ik daarna nog met mijn blog bezig ben geweest, was het heel snel laat op de avond. Maar dat merk je dan weer niet, omdat het nog altijd licht is. We zien de zon zich wel verplaatsen, maar niet ondergaan. Op een gegeven moment is het bijna kwart voor twaalf en ik zeg tegen Marion dat ik graag een foto van de zee, het strand en de zon wil maken om precies middernacht. En dat heb ik gedaan. Op de foto geeft het niet werkelijk weer hoe licht het op dat moment nog is, want het is letterlijk klaarlichte dag. Maar ik vind de foto wel mooi en heb dus nu echt een keer de Middernachtszon vastgelegd. Prachtig!

Vanmorgen werd ik wakker en moest ik even goed nadenken wat voor dag het eigenlijk was. Ja, zaterdag, dat is ook zo. En eigenlijk is het een goed teken dat ik over dergelijke zaken na moet denken en niet feilloos op ieder moment weet welke dag en datum het is. Hoezo? Voor mij is het een teken van ontspanning. Gedachten lekker loslaten, niet op de klok moeten leven, energie tanken.

En dat is dan weer gedeeltelijk tegenstrijdig aan hoe het in de praktijk gaat tijdens deze reis tot nu toe. Ik had aan Marion voor we vertrokken al aangegeven dat het een reis zou worden van vele kilometers autorijden. Vooral de eerste week zou meer kilometer vreten worden, dan een echt ontspannen rit naar een vakantiebestemming. En dan op de manier waarop wij het liefste een camperreis maken; vaak stoppen, uitstappen, foto’s maken, genieten, et cetera. Nee, die eerste week was, met uitzondering van Stockholm, bedoeld om vrij vlot naar de Noordkaap te gaan en vanaf daar geleidelijk en rustiger afzakken door Noorwegen.

Vandaag is het dag 10 van onze reis en de teller staat qua kilometers al op 4661. Da’s best veel eigenlijk. Een gemiddelde van 466 kilometer per dag tijdens een vakantie hebben we nog niet eerder gehaald. En we weten nu wel dat per verdere dag het gemiddelde zal gaan dalen. We hebben in totaal nog minder kilometers voor de boeg en meer vakantiedagen te gaan dan er voorbij zijn. Lekker idee! Dat betekent meer tijd om op onze manier te camperen. Dat is erg aantrekkelijk.

Maar dan willen we wel graag dat er nog iets verandert, namelijk het weer. Vandaag was het vanaf het moment dat in Andenes opstonden bar en boos. Tot rond een uur of vier heeft het vrijwel onophoudelijk geregend. Soms zachtjes, soms leek het of men stiekem de Niagara Watervallen verplaatst had naar een plek precies boven waar wij reden. En ook met ons mee verplaatsten. Niet leuk, wel nat…

Vanmorgen hebben we in Andenes eerst nog even vanuit de camper naar de zee zitten loeren. Zou Moby Dick of een van zijn maatjes zich toevallig nog even vrijwillig laten zien? Geen geluk deze keer. We hebben nog even Andenes dorp bezocht, of beter gezegd, door gereden naar de haven. Ook daar nog even een blik geworpen over het water, want het is al voor gekomen dat een Orka zomaar in de haven zwom. En ja, als je niet gaat kijken, weet je zeker dat je het niet zal zien. Maar ook hier hadden we pech. Er was wel een hele grote groep mensen die zich had aangemeld voor een Whalesafari, maar onder de huidige weersomstandigheden kan je de walvissen op zee wellicht wel zien, maar een foto maken lukt dan veel moeilijker. Met mijn camera zou het alleen vanonder een afdak, paraplu (handig met die harde zeewind?) of van achter glas gaan lukken. Nee, doen we niet deze keer. We besluiten te gaan rijden.

Gisteren hebben we overwogen om naast Vesterålen ook de Lofoten te bezoeken, maar met de huidige weersomstandigheden is daar echt niets aan en niets fatsoenlijk te zien. Alles onder een dikke laag bewolking, achter een grauwe regensluier en je tegemoet komend als een triest geheel. Terwijl het echt heel erg mooi moet zijn. Tja, we kiezen ervoor om de Lofoten dan maar te laten voor wat ze zijn.

We rijden door naar Lødingen, naar de ferry die ons naar Bognes zal overvaren. Dan komen we weer op de E6 uit. Als we Lødingen naderen om enkele minuten voor twaalf, zien we de ferry net wegvaren. Die is om kwart voor twaalf vertrokken en de volgende gaat om kwart over één. Dat wordt dus wachten. Ach, we hebben toch nog geen koffie gehad en we willen toch ook weer wat eten, dus hoe makkelijk is het dan om je eigen huis op wielen bij je te hebben? Zo gaat de tijd vlot voorbij en tegen 13.00 uur komt de ferry aanvaren. Met de laadklep aan de voorkant al omhoog, is het net een roofdier met zijn enorme bek al open. Dat er even later allerlei mensen en voertuigen uitkomen, geeft maar weer eens aan hoe groot die apparaten zijn.  Als hij leeg is, mogen wij er in. We staan vooraan, doordat we al zo vroeg waren en mogen er dus ook als eerste in. Op de boot zelf zit een restaurant, maar we hadden net gegeten en gedronken, dus laten we het verder zo. Bovendien, op deze boot wordt maar weer eens bevestigd hoe duur Noorwegen is. Kopje simpele automaten koffie, 35 Noorse Kronen. Ongeveer 3,5 euro. Thee? 2,5 euro en dan is er niets speciaals aan.

Op het dek staan is nu niets. Buiten zie je niet veel en je wordt er zeiknat. Nou, dan maar gewoon binnen dat ene uurtje voorbij laten gaan. Want kwart over twee precies rijden we van boord. Maar na tien minuten rijden staan we al weer stil. En wel voor het hotel waar Tim en ik in 2015 te gast waren. Even kort aan Marion laten zien waar wat was in het hotel, een korte ontmoeting met de eigenaar en twee ijsjes verder zitten we weer in de camper.

Na ongeveer een half uurtje rijden zie ik in de linkerberm ineens een gigantisch dier staan. Eerst zie ik alleen de kop, dan ook de rest van de enorme Eland. Maar wat doe je dan als je er met ongeveer 80 kilometer per uur voorbij rijdt? Juist, de eerste de beste plek langs de weg vinden om te draaien en terug rijden. Hup, auto om en gaan weer. Op een snelweg rustig rijden kan best gevaarlijk zijn moet ik zeggen, maar er komt zowel voor ons als achter ons geen verkeer en dus rijden we met ongeveer 30 richting de plek waar we Mrs. Moose gezien hebben. Zodra ze ons ziet steigert het een beetje, draait op de poten en draaft weg, het bos in. Geen kans voor Marion om vanuit het autoraam het dier mooi op de foto te krijgen. We zijn te laat... Een heel eind verder draaien we weer om en kijken later nog eens. Maar Moosie is weg en zien we niet meer terug. Helaas. Vandaag weer niet op de foto, maar de herinnering staat wel in ons geheugen en dit prachtige beeld op onze netvliezen.

Onderweg besluiten we nog een stop bij een waterval (hoe kan het ook anders, want het zijn er zoveel hier en ik ben er gek op) te maken en drinken nog een bakkie leut. Ik geef aan Marion aan dat ik vandaag niet zo heel veel verder wil gaan rijden. Niet meer tot zeven uur of zo. We besluiten onderweg uit te gaan kijken naar een kleine camping. Die zie je hier in een flink aantal gevallen zo vanaf de weg liggen. En wat schetst onze verbazing? Nog geen kwartier later hebben we een prachtig plekje aan het water op camping Mørsvikbotn.

Zo was het een dag met relatief weinig kilometers, met echt ongelooflijk veel regen, maar uiteindelijk een einde van de reisdag op een prachtige plek, waar het nu overigens al sinds we hier zijn de hele tijd droog is. Wel lekker hoor!